Παλάμη στα μάτια
Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Μία, η πρώτη από τέσσερις, εβδομάδα στο Κατάρ. Να αποδώσω την εικόνα, πώς (εγώ εισπράττω ότι) είναι τα πράγματα εδώ. Μία βοήθεια να κάνουμε την περίληψη σε αυτό, τη δίνει ο λεγόμενος Δυτικός Τύπος. Ο,τι λένε κι ό,τι γράφουν στην πλειονότητά τους εκείνοι για το εδώ... καμία σχέση. Το ακριβώς ανάποδο.
Εξω στον δρόμο, διαχέεται μια αίσθηση ασφάλειας δίχως την έντονη αστυνομοκρατική παρουσία (με τα ημιαυτόματα στο χέρι και τον δείκτη στη σκανδάλη) στη Νότια Αφρική το 2010 ή στη Βραζιλία το 2014. Κανείς δεν θα βγάλει μαχαίρι σε άντρα ή σε γυναίκα εδώ, για να αρπάξει ένα κινητό. Μια ρουτίνα αν δεν απατώμαι, στην καθημερινότητα στις γειτονιές της Αθήνας. Κι αν συμβεί να ξεχάσει ο αφηρημένος της παρέας το κινητό στα Starbucks, επιστρέφοντας εναγωνίως δεν υπάρχει περίπτωση να μη το βρει εκεί όπου, ακριβώς, το άφησε.
Κανείς δεν πειράζει κανένα, για τίποτα. Στο μετρό. 'Η στη Souq Wakif, το Μοναστηράκι της πρωτεύουσας Ντόχα. Οικογένειες, νέα ζευγάρια, μεγάλοι άνθρωποι, παρέες, γυναίκες με τη μαντήλα ή γυναίκες με το μίνι σορτ, περίπου όπως στην Ξάνθη ή στην Κομοτηνή, όλοι αναμειγνύονται, δεν παρατηρείς περίεργα βλέμματα, σίγουρα δεν βιώνεις το παραμικρό είδος παρενόχλησης. Επίσης, πουθενά δεν θα δεις τις ορδές των μεθυσμένων με τη χαμένη αυτοκυριαρχία και τον χαμένο αυτοσεβασμό.
Εννοείται πως στο μετρό θέλεις να σκουπίσεις σχολαστικά τις σόλες των παπουτσιών για να μη λερώσεις την κλινική καθαριότητα, εννοείται πως βλέπεις εξωτερικά κάτι που νομίζεις πως θα 'ναι το ανάκτορο του εμίρη ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η πρόσοψη ενός mall, εννοείται πως θα συναντήσεις πλήθος εργαζόμενων από τον Δυτικό Κόσμο που σχεδιάζουν να ζήσουν εδώ εσαεί διότι νιώθουν πως εδώ είναι πολύ πιο αίσια η προοπτική για τους ίδιους και, ακόμη περισσότερο, για τα παιδιά τους.
Με το που θα ξεμυτίσεις από το ξενοδοχείο και ως τη στιγμή που θα βρεις να καθήσεις στη θέση σου στο γήπεδο, μεσολαβούν στρατιές ντόπιων ανθρώπων οι οποίοι το μόνο που δεν κάνουν είναι να σε πάρουν από το χέρι και να σε καθοδηγήσουν, ένα προς ένα τους πάντες, στον προορισμό. Ολα τα άλλα, τα κάνουν. Η μαμά μου, ογδόντα ετών, ξένη γλώσσα γρι, θα έφτανε πανεύκολα στη Λουσάιλ και στην Αλ Κορ.
Το συνεργείο του ΑΝΤ1 που μετά το Βραζιλία-Σερβία περίμενε για μία live σύνδεση αργά στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, έζησε εθελοντές να τους πλησιάζουν με χαμόγελο και να τους προσφέρουν γκοφρέτες και χυμούς. Αν δεν ήταν το συνεργείο του ΑΝΤ1 αλλά αγγλικό, γερμανικό, αμερικανικό, σκανδιναβικό, κροατικό, αντί για το ευχαριστώ θα είχαν... καταγγείλει τους εθελοντές επειδή δεν τους πρόσφεραν αλκοόλ.
Υπάρχουν και οι δυστυχείς, τι να κάνουμε; Είναι, όσοι δημοσιογράφοι έχουν ρητή εντολή από τους αρχισυντάκτες τους, "ειδάλλως μη γυρίσεις πίσω", να προκαλούν επί τούτου μιντιακά χάπενιγκ. Προσαρμοσμένα κουτί, στην προκατάληψη. Αν πηγαίνεις στον Πορτογάλο προπονητή του Ιράν και τον ρωτάς για τα δικαιώματα των γυναικών στη χώρα, τότε κι εμείς κακώς τις προάλλες στα φιλικά της Εθνικής δεν ρωτήσαμε τον Ουρουγουανό προπονητή της δικής μας Εθνικής... για τις παρακολουθήσεις των τηλεφωνημάτων.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι αθλητικό event, δεν είναι μια παγκόσμια ατζέντα "επί παντός επιστητού" που όλα τα ζητήματά της απαραιτήτως θα πρέπει να απαντηθούν εδώ και τώρα. Ειδάλλως ο προπονητής των Ηνωμένων Πολιτειών, 24/7 θα έπρεπε να μη κάνει καμία άλλη δουλειά από το να απαντά και να "λύνει" πάσης φύσεως θέματα. Ο Γάλλος της Σαουδικής Αραβίας ή ο Καταλανός του Κατάρ, να μιλάνε για το πετρέλαιο και την κρίση ενέργειας. Ο Βραζιλιάνος, για τον Λούλα και τον Μπολσονάρο.
Και φυσικά δεν νοείται να είναι ΤΟ θέμα ενός Παγκόσμιου Κυπέλλου, τι περιβραχιόνιο θα φορέσουν ο Νόιερ κι ο Κέιν. Αν θα 'χει επάνω το ουράνιο τόξο, την προσωπογραφία του Τσε, το άστρο του Δαβίδ, το σφυροδρέπανο, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, την Greenpeace. Οπότε κορυφαία γελοιότητα αυτής της πρώτης εβδομάδας του Παγκόσμιου Κυπέλλου, άνετα αναδεικνύεται η πόζα των Γερμανών ποδοσφαιριστών με την παλάμη μπροστά στο στόμα.
Δεν θα βάλω το κλάματα, συμπάσχοντας στο φαιδρό δράμα της... φίμωσής τους. Στην περιώνυμη ελευθερία έκφρασης του Δυτικού Κόσμου, έχουν χίλιους και δύο τρόπους να εισακουστούν μιλώντας για τις απόψεις τους, την κοσμοθεωρία τους, τη συμπαράστασή τους προς όποιον νομίζουν. Οταν κατεβούν μετά στον πραγματικό κόσμο, θα συνειδητοποιήσουν πως τα σοβαρά δράματα και τα σοβαρά πράγματα είναι άλλα.
Κλάματα, μπορεί να βάλουν οι Γερμανοί ποδοσφαιρόφιλοι για το ποδόσφαιρο-δράμα που παίζουν οι παίκτες τους. Οι ίδιοι οι παίκτες δε, την επόμενη φορά καλύτερα να βάλουν την παλάμη μπροστά στα μάτια τους. Ενας συμβολισμός, ότι αυτό που παρουσιάζουν στο χορτάρι... δεν βλέπεται.
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEO
